انیو موریکونه

 موریکونه در رم متولد شد و فرزند لیبرا و ماریو موریکونه نوازنده ترومپت جاز بود.او اولین کمپوزیسیون خود را در شش سالگی ساخت و سپس برای توسعه این استعداد خویش دلگرم شد. در حالیکه نه سال بیشتر نداشت به آموختن نوازندگی مشغول شد. موریکونه در ۱۹۴۰ رسما وارد «آکادمی سانتاسیسیلیا» شد. در این زمان ۱۲ ساله بود و علاوه بر نوازندگی، تحت تعلیم «روبرتو کاگیانو» به فراگیری هارمونی در موسیقی پرداخت. در ۱۹۴۶ او موفق به دریافت دیپلم نوازندگی ترومپت شد... انیو موریکونه
 
انیو موریکونه      
 
انیو موریکونه در فستیوال فیلم کن (۲۰۰۷)      
اطلاعات هنرمند      
نام مستعار    دان ساویو، لئو نیکولز      
زادروز    ۱۰ نوامبر ۱۹۲۸ ‏(۸۵ سال)      
اهل کشور    ایتالیا      
سبک‌ها    موسیقی فیلم، موسیقی کلاسیک، جاز، موسیقی پاپ      
کار(ها)    آهنگساز، رهبر ارکستر، نوازنده      
ساز(ها)    ترومپت، پیانو      
مدت کار    ۱۹۴۶ تاکنون      
تحصیلات    فارغ‌التحصیل آکادمی موسیقی سانتاسیسیلیا      
استاد    روبرتو کاگیانو، کارلو گیورگیو کاروفالو، آلفردو دنینو، آنتونیو فردیناندی، گوفردو پتراسی[۱]      
هنرمندان همکار    یو-یو ما، الساندرو الساندورینی، رنه فلمینگ، آندره‌آ بوچلی، جوآن بائز، جان اونیل، کوئینسی جونز، بروس اسپرینگستین، سلن دیون، سارا برایتمن، برونو نیکلای، دالیدا، پت شاپ بویز، هیلی وستنرا، راجر واترز و نوازندگان ارکستر سمفونیک رم      
جایزه(ها)     اسکار افتخاری (۲۰۰۷)
 گرمی (۱۹۸۸)
 گلدن گلوب (٬۱۹۸۷ ۲۰۰۰)
 بفتا (٬۱۹۷۹ ٬۱۹۸۵ ٬۱۹۸۷ ٬۱۹۸۸ ۱۹۹۱)      
وب‌گاه    enniomorricone.it     
اِنیو موریکونه (به ایتالیایی: Ennio Morricone)‏ تلفظ ایتالیایی: [ɛnnjo morriˈko:neˈ] (زادهٔ ۱۰ نوامبر سال ۱۹۲۸) آهنگساز، تنظیم‌کننده و رهبر ارکستر ایتالیایی است.
در طی پنج دهه موریکونه برای بیش از ۴۰۰ اثر سینمایی و تلویزیونی موسیقی نوشته‌است.[۲] علاوه بر این، افزون بر ۱۰۰ اثر مستقل در زمینه‌های دیگری چون موسیقی برای ارکسترهای بزرگ یا مجلسی٬ کنسرتوهایی برای پیانو و دیگر سازها٬ آثار کرال٬ و قطعاتی برای باله[۱] از دیگر ساخته‌های اوست.[۳][۴] وی با کارگردانان بسیاری چون سرجیو لئونه، برناردو برتولوچی، رومن پولانسکی، فرانکو زفیرلی، الیور استون، برایان دی پالما، جوزپه تورناتوره و پیر پائولو پازولینی همکاری داشته‌است. از این میان موریکونه ده‌ها پارتیتور برای فیلم‌های وسترن نوشته‌است که از آن جمله می‌توان به فیلم‌هایی چون یک مشت دلار (۱۹۶۴)، به خاطر چند دلار بیشتر (۱۹۶۵)، خوب بد زشت (۱۹۶۶)، و روزی روزگاری در غرب (۱۹۶۸) اشاره کرد. روزهای بهشت (۱۹۷۸)، روزی روزگاری در آمریکا (۱۹۸۴)، ماموریت (۱۹۸۶)، تسخیرناپذیران (۱۹۸۷)، سینما پارادیزو (۱۹۸۸)، هملت (۱۹۹۰)، باگزی (۱۹۹۱)، افسانه ۱۹۰۰ (۱۹۹۸)، مالنا (۲۰۰۰) و بهترین پیشنهاد (۲۰۱۳) از دیگر آثار او می‌باشند.
انیو موریکونه از سوی دولت‌های ایتالیا[۵]، فرانسه[۶] و مقدونیه[۷] نشان افتخار دریافت کرده‌است. وی برنده یک جایزه گرمی، دو گلدن گلوب، پنج بفتا، ده دیوید دی دوناتلو، یازده روبان نقره‌ای، شیر طلایی افتخاری فستیوال فیلم ونیز (۱۹۹۵)، عقاب طلایی آکادمی سینمایی روسیه (۲۰۰۳)، جایزه موسیقی پولار (۲۰۱۰) و تندیس آکادمی فیلم اروپا (۲۰۱۳) است. در سال ۲۰۰۷ میلادی آکادمی علوم و هنرهای سینمایی آمریکا یک عمر فعالیت هنری وی را "مشارکتی درخشان و چند وجهی در هنر موسیقی فیلم"[۸][۹] تلقی نمود و اسکار افتخاری آکادمی را به او اهدا کرد. وی در بخش رقابتی نیز پنج بار نامزد دریافت جایزه اسکار بوده‌است که موفق به دریافت هیچ‌کدام نشد.
موریکونه را شاید بتوان پرکارترین آهنگساز فیلم در جهان دانست.[۱۰][۱۱][۱۲] روزنامه گاردین در فوریه سال ۲۰۰۱ میلادی با انتشار مقاله‌ای وی را «موتزارت سینما» لقب داد.[۱۳] از میان آثار او که بالغ بر ۶۰ میلیون نسخه از آن در جهان به فروش رفته‌است[۱۴] روزی روزگاری در غرب با فروش تقریبی ۱۰ میلیون نسخه از پرفروش‌ترین موسیقی‌های اینسترومنتال فیلم در تاریخ سینما به شمار می‌آید.[۱۵]
محتویات
۱ زندگی، تحصیل و حرفه
۱.۱ سینمای وسترن
۱.۲ دیگر آثار سینمایی
۱.۳ آثار تلویزیونی
۱.۴ اجرا و رهبری ارکستر
۱.۵ دیگر فعالیت‌ها
۱.۶ زندگی شخصی
۲ تاثیر و تحسین
۲.۱ جایزه افتخاری آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک
۲.۲ جایزه پولار
۳ حواشی
۳.۱ پیشنهاد همکاری در دیگر پروژه‌های سینمایی
۳.۲ داوری فستیوال فیلم رم
۳.۳ علاقه به ورزش
۴ فیلم‌سازان مرتبط
۵ آثار
۵.۱ گزیده فیلم‌ها
۵.۲ گاه‌شماری
۵.۳ گزیده فروش آثار
۶ افتخارات
۷ جوایز
۸ جستارهای وابسته
۹ منابع
۱۰ برای مطالعه بیشتر
۱۱ پیوند به بیرون
زندگی، تحصیل و حرفه
 
آکادمی سانتاسیسیلیا
گوفردو پتراسی، آهنگساز مدرن و مدرس ایتالیایی
وی آهنگسازی و رهبری کرال را نیز زیر نظر گوفردو پتراسی٬ آهنگسازی که چندی بعد موریکونه قطعه‌ای از ساخته‌هایش را به وی تقدیم کرد[۱] مورد مطالعه قرار داد و پس از فارغ‌التحصیلی، کار موسیقی را به شکل حرفه‌ای آغاز نمود. سال‌های تحصیل و پس از آن به سبب جنگ جهانی دوم و بمباران‌های سنگین سال‌های سختی برای ایتالیا می‌بود. این چنین بود که حال و هوای جنگ بخشی از آثار او را از آن زمان به بعد تحت تاثیر خود قرار داد.[۱۸] از نخستین آثار وی می‌توان به «Distacco I » و «Distacco II» اشاره کرد. دیگر اثار جدی از آن زمان قطعه‌ای بود با نام «Imitazione» با متنی از «جیاکومو لئوپاردی» و دیگری «Intimita» با متنی از «اولینتو دینی» که هر دو برای پیانو و آواز نوشته شده بود.[۱]
در همان دوران مشغول به نوشتن موسیقی برای نمایشنامه‌های رادیوئی شد، با این حال او همچنان به نوازندگی حرفه‌ای ترومپت و تنظیم موسیقی‌های پاپ نیز پرداخت. وی به گروهی ملحق شد که به ساخت و اجرای قطعاتی با حال و هوای موسیقی آوانگارد ایتالیا می‌پرداخت. این گروه که «Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza» نام داشت تحت تاثیر آثار آهنگسازان مدرنی مانند لوئیجی نونو و غیره بود.[۱۹] در ابتدای دهه ۶۰ او آغاز به ساخت موسیقی برای سینما کرد که البته در آغاز این کار را با نام‌های مستعار «دان ساویو» (Dan Savio) و «لئو نیکولز» (Leo Nichols) انجام می‌داد.[۲۰]
موریکونه پس از پایان تحصیلات و بعد از پایان جنگ جهانی دوم در زمانی که شرایط سختی بر کشورش حکمفرما بود با نواختن ترومپت با گروه کوچکی همکاری می‌کرد. این گروه برای ارتش آمریکا و اروپا موسیقی می‌نواخت و او از اینکه مجبور بود در نواختن موسیقی با گروه‌های دیگر همکاری کند چندان رضایت نداشت. خودش گفته‌است اگر در عرصه سینما وارد نمی‌شدم برای همیشه به صورت انفرادی فعالیت در عرصه موسیقی را ادامه می‌دادم. او نوشتن و ساخت موسیقی متن فیلم را به صورت اتفاقی و به خواست یک کارگردان سینما آغاز نمود. موریکونه می‌گوید از آن زمان تاکنون هیچ کارگردان دیگری از من نخواسته به او مراجعه کنم و پیشنهادهایم را مطرح کنم، بلکه همیشه آن‌ها ساخت موسیقی برای فیلم‌هایشان را به من پیشنهاد می‌کنند و در ساخت موسیقی نیز به هیچ چیز و هیچ کسی جز خودم متکی نبوده‌ام. وی معتقد است هر کسی برای ایجاد خلاقیت در حرفه خود قطعا به عاملی متکی است و این عامل در زندگی او عشق به آثار هنرمندانی مانند باخ، استراوینسکی، مروسکو بالوی و... بوده‌است. آهنگسازانی که در زندگی او نفوذ کرده‌اند و به گفته خودش مانند اعضای خانواده‌ او بوده‌اند. بدین شکل بود که او آغاز به نوشتن قطعات موسیقی کرد.[۲۱]
سینمای وسترن
 
یک مشت دلار (۱۹۶۴)
مهارت و کسب تجربه در حوزه وسیعی از کار موسیقی موریکونه را بر آن داشت که در اوایل دهه ۶۰ به ساخت موسیقی برای فیلم روی آورد.[۲۲] اگر چه در ابتدا کارهای او خیلی بارز نبود اما با ورود به سینمای وسترن نام وی بر سر زبان‌ها افتاد. ژانر وسترن اسپاگتی، از گونه‌های دیگر فیلم‌های وسترن است که در میانه دهه ۶۰ به دست سینماگران ایتالیایی ابداع شد و قواعد نوینی برای فیلم‌های وسترن رقم زد. فیلم‌هایی که معمولاً با سرمایه کم شکل گرفتند و زبان آنها نیز ایتالیایی بود. از مهم‌ترین خصوصیات فیلم‌های وسترن سرجیو لئونه، موسیقی آن‌ها است. لئونه با موریکونه در زمان دبیرستان هم‌کلاس بود. آرنژمان انیو برای یک کار محلی آمریکایی کنجکاوی و توجه دوست دوران کودکی او را برانگیخت و از موریکونه دعوت به همکاری کرد. ایده‌های لئونه در زمینه موسیقی فیلم، همانند سبک تصویری و روایتی فیلم‌های او نیز متفاوت بود. موریکونه نیز متوجه تفاوت کار او با نمونه‌های دیگر این نوع فیلم‌ها بود. بنابر این تلاش کرد از سبک رایج موسیقی فیلم‌های وسترن آن روز متمایز عمل کند.[۲۳]
موریکونه موسیقی متفاوتی برای یک مشت دلار (۱۹۶۴) آفرید. از آن‌جا که فیلم بودجه اندکی داشت، موریکونه نمی‌توانست از یک ارکستر بزرگ برای ضبط موسیقی استفاده کند. بنابراین ترجیح داد به‌جای ساختن یک اثر ارکسترال بزرگ به سبک آثار آهنگسازانی چون دیمیتری تیومکین یا المر برنشتاین، با افکت‌های صوتی مثل صدای تیر تفنگ‌ها، نعره‌ آدم‌ها، صدای تازیانه، صدای سوت، آواز، زنبورک، سازهای بومی سیسیلی٬ ترومپت‌ها و گیتار الکتریک که در آن زمان تازگی بیشتری داشت سعی در رفع این محدودیت‌ها کند. موریکونه با این ابزار خاص تاکید و هیجان مضاعف به سکوت کنایه‌آمیز مردان ایستاده و خاموش سینمای وسترن می‌بخشید. اگرچه این موسیقی مقداری عجیب و غریب می‌آمد اما تصور و تخیل لئونه را با موسیقیش تحقق بخشید. نمایاهای نزدیک و به یاد ماندنی سرجیو لئونه، خشونت تند و تیز و کمدی تهدیدآمیز او به موریکونه کمک کرد تا ایده‌های موزیکال ممکن در هنر موسیقی فیلم را تا آنجا که ممکن بود توسعه دهد. لئونه سبک کار موریکونه را پسندید و همکاری آن‌ها بعد از این فیلم نیز ادامه پیدا کرد.[۲۳] اگرچه لئونه چندان به موسیقی علاقمند نبود و شناخت چندانی هم از موسیقی نداشت اما موسیقی مناسب فیلم خود را بخوبی تشخیص می‌داد. موریکونه نیز معمولا پس از تماشای فیلم موسیقی مورد نیاز فیلم را پیشنهاد می‌کرد. اغلب وقتی موریکونه قطعه‌ای را برای او در نظر می‌گرفت او می‌پذیرفت. اما تردید و دودلی جزء جدایی‌ناپذیر وجود او بود و معمولا پس از پایان ساخت موسیقی متن فیلم درباره آن دچار شک و تردید می‌شد. لئونه موسیقی را بخش مهمی برای فیلم‌هایش می‌دانست و صحنه‌های ساده‌ای را برای آن‌ها انتخاب می‌کرد. به ادامه موسیقی در جریان نمایش فیلم علاقه داشت. حاصل تعامل میان آهنگساز و کارگردان همخوانی واضحی میان موسیقی با سکانس بندی فیلم بود. [۲۱]
موریکونه در برهه نوشتن پارتیتور یک مشت دلار همکاری بلند مدتی را با دوست دوران کودکیش الساندرو الساندورینی آغاز می‌کرد. الساندورینی در بسیاری از آثار او ماهرانه سوت می‌زد و گیتار می‌نواخت و با آنسامبل «کانتوری مدرنی»، که خودش پایه‌گذار آن بود، به همکاری با آهنگساز پرداخت. کانتونی مدرنی دسته‌ای از خوانندگان کر زن بودند که موریکونه تکخوان سوپرانوی آن اِدا دل‌اورسو را می‌ستود و از آن به صدایی شگفت‌انگیز در آثارش یاد می‌کرد.[۲۴]
برای فیلم خوب بد زشت آن‌ها قبل از آغاز تصویربرداری فیلم مدت‌ها درباره موسیقی آن بحث کردند و موریکونه بسیاری از قطعات را قبل از شروع فیلم‌برداری ساخت. لئونه نیز برای تقویت حس بازیگران و رسیدن به ریتم تصویری مناسب، این آهنگ‌ها را زمان فیلم‌برداری پخش می‌کرد. به این ترتیب ریتم حرکت دوربین و بازیگران هماهنگی بسیار دقیقی با ریتم موسیقی موریکونه پیدا کرد. تم اصلی فیلم، یک ملودی با نت‌های اندک است که با الهام از نعره گرگ وحشی صحرایی ساخته شده که در همان نمای اول فیلم دیده می‌شود. حیوانی که در میان خرابه‌ها پرسه می‌زند و زوزه می‌کشد.[۲۳]
 
تم اصلی موسیقی خوب بد زشت
موریکونه برای توصیف هر یک از شخصیت‌های اصلی فیلم، تم اصلی را با یک ساز جداگانه اجرا کرده است. به طور مثال برای شخصیت کلینت ایستوود یا بلوندی از فلوت پیکولو، برای لی وان کلیف یا انجل آیز از اوکارینا و برای ایلای والاک از نعره انسان سود برده است. این تم که بارها در فیلم شنیده می‌شود از توجه بیشتری نزد سینماروها برخوردار شد و بعدها الهام بخش گروه‌های موسیقی چون رولینگ استونز و گروه‌های راک و پانک مثل متالیکا شد. استفاده موریکونه از گیتار اسپانیایی، شکل باورپذیرتری به فضای مکزیکی فیلم بخشیده است. «پادره رامیرز»، قطعه آرامی است که بر اساس تم اصلی نوشته شده و با گیتار اسپانیایی نواخته می‌شود. یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد موسیقی فیلم خوب بد زشت، صداس سوت جان اونیل است که موریکونه از آن به عنوان یک ساز استفاده کرده است. این ساز بر روی نماهای باز از صحرا که سوارکار تنهایی در آن می‌راند شنیده می‌شود.[۲۳]
موریکونه در ساخت موسیقی از سازهای متفاوتی استفاده می‌کرد تا آن اثر با بداعتی همراه شود. استفاده از صدا، ترکیب موسیقی سنتی و مدرن و بهره‌گیری از سازهای کوبه‌ای و اصواتی مشابه ناقوس از ویژگی‌های این آثار است. او معتقد است آهنگساز فیلم باید بتواند ایده‌های قوی خود را در موسیقی متن یک فیلم بیان کند و این در حالی است که خواسته‌های کارگردان در خصوص موسیقی را نیز باید پذیرفت. موریکونه معمولا پس از تماشای تدوین نهایی فیلم ایده‌های موزیکال را در ذهن بررسی می‌کرد و سپس به نوشتن آن می‌پرداخت.[۲۱]
موسیقی او مثل شکل داستان و شخصیت‌های لئونه ساده هستند. وی در ساخت موسیقی خوب بد زشت از سازدهنی نیز استفاده کرده است. «مارستا» قطعه آرامی است که با سازدهنی نواخته می‌شود. داستان خوب بد زشت در پس زمینه جنگ‌های داخلی آمریکا اتفاق می‌افتد. در صحنه‌ای از فیلم کلینیت ایستوود و الی والاک در مسیرشان با یک سرباز زخمی که در حال مرگ است مواجه می‌شوند. همدردی ایستوود با این سرباز، نشان‌دهنده قلب رئوف او، علی‌رغم ظاهر خشن و بی‌رحم او است. موریکونه قطعه «مرگ سرباز» را برای این صحنه ساخته که با یک آواز کر مردانه شروع می‌شود و با ساز دهنی همراه است. موسیقی او با آخرین نفس‌های سرباز در حال مرگ همنوایی می‌کند.[۲۳]
در پایان فیلم صحنه دوئلی سه نفره در گورستان دیده می‌شود. آهنگساز در این صحنه با ترکیب گیتار الکتریک و اسپانیایی و سازهای بادی و زهی، موسیقی دراماتیکی ساخته که به روح فیلم لئونه و شخصیت‌های فیلم‌های او نزدیک است. موسیقی‌ای که با شلیک نخستین گلوله متوقف می‌شود. محبوبیت آثار موریکونه تا بدانجا پیش رفت که وی نزدیک به ۵۰ اثر بلند دیگر به کارنامه کاری خود در این ژانر افزود. موریکونه برای بسیاری از فیلم‌های دیگر سینمایی موسیقی ساخت که شاید شهرت برخی اسپاگتی وسترن‌های زبانزد را نداشت اما او را به یکی از پرکارترین آهنگسازان تاریخ سینما بدل کرد.[۲۳]
دیگر آثار سینمایی
 
روزی روزگاری در آمریکا (۱۹۸۴)
بخش اعظم آثار موریکونه در دهه ۱۹۶۰ برآمده از سینمایی به غیر از ژانر وسترن بودند و البته باز هم الساندورینی در این آثار در کنار آهنگساز بود، نظیر نبرد الجزایر و غیره. موریکونه مشغولیت‌های دیگر را کاهش داد و معطوف به سینما شد آنچنان که در ۱۹۷۲ برای بیش از ۲۰ اثر بلند سینمایی در یک سال موسیقی نوشت، فیلم‌های ماریو باوا مثل «Danger: Diabolik»، فیلم‌های پرهیجان داریو آرجنتو. در ۱۹۷۰ موریکونه برای «Violent City» موسیقی نوشت. در همان سال برای اولین بار جایزه سینمای ایتالیا، روبان نقره‌ای را برای موسیقی فیلم «Metti una sera acena» دریافت کرد و سال بعد مجددا همین جایزه را برای فیلم «Sacco e Vanzetti» تکرار کرد که البته این یکی همکاری‌ای میان او و خواننده آمریکایی، جوآن بائز، به یادگار گذاشت. در ۱۹۷۳ برای فیلم جنایی «Revolver» موسیقی نوشت و سرانجام در ۱۹۷۹ برای نخستین بار نامزد جایزه اسکار برای موسیقی روزهای بهشت شد و پس از آن چهار بار دیگر به ترتیب برای ماموریت در ۱۹۸۶، تسخیرناپذیران در ۱۹۸۷، باگزی در ۱۹۹۱ و مالنا در ۲۰۰۱ نامزد این جایزه بود.[۹]
وی در اوایل دهه ۱۹۸۰ برای «The Thing»، فیلم ترسناک و علمی تخیلی ساخته جان کارپنتر، موسیقی ساخت. در ۱۹۸۴ بار دیگر با لئونه و در روزی روزگاری در آمریکا به همکاری پرداخت. روزی روزگاری در آمریکا به دلیل طولانی بودن زمان فیلم برای نمایش در آمریکا دستخوش تدوین مجددی شد که اثرگذاری فیلم را کاهش داد و سبب شد فیلم از جوایز اسکار بی‌نصیب بماند.[۲۵] نام آهنگساز فیلم نیز جهت ارزشیابی در عناوین فیلم تصادفاً ذکر نشده بود و موسیقی فیلم نیز با کم‌توجهی آکادمی در آن زمان مواجه شد. این در حالیست که این باور در برخی وجود دارد که روزی روزگاری در آمریکا چکیده زبردستی و هنرمندی انیو موریکونه است.[۲۶] در همین دوران موریکونه تمی با عنوان کی مای نوشت که در انگلستان بر بالای جدول فروش قرار گرفت[۲۷] و در چند فیلم و سری تلویزیونی نیز شنیده شد.[۲۸] در اواخر دهه ۱۹۸۰ همراه با فرزندش «آندره‌آ» مشترکا برای سینما پارادیزو ساخته جوزپه تورناتوره موسیقی نوشتند. تعاونی که جایزه سینمایی انگلستان، بفتا را به همراه داشت. پس از آن نیز آن‌ها بار دیگر در اواخر دهه ۱۹۹۰ برای درام جنایی «Ultimo» مجدداً با یکدیگر به همکاری پرداختند.
آثار تلویزیونی
موریکونه از ۱۹۵۴ به همکاری با تلویزیون نیز مشغول شد و به ساخت موسیقی در پروژه‌های کوچک و بزرگ پرداخت. مجموعه‌های تلویزیونی «اهل ویریجینیا» (۱۹۷۱)، «موسی» (۱۹۷۴) و «مارکوپولو» (۱۹۸۲) از آثار بیشتر شناخته شده او برای تلویزیون هستند. وی برای مجموعه تلویزیونی مافیایی «La piovra» که ساختش چندین سال طول کشید نیز موسیقی ساخت. همچنین مجموعه‌های دیگری چون «La bibbia» و «I Promessi Sposi» از دیگر آثار او برای تلویزیون هستند.[۱] در ۲۰۰۳ موریکونه برای مجموعه ژاپنی «موساشی» موسیقی ساخت که در خصوص سامورایی جنگجو و افسانه‌ای ژاپن، میاموتو موساشی، ساخته شد.[۲۹]
اجرا و رهبری ارکستر
 
فستیوال جهانی موسیقی موازین، مراکش
از ۲۰۰۲ میلادی موریکونه غالبا همراه با ارکستر سمفونیک رم بیش از ۲۰۰ کنسرت برای سالن‌های مختلف را آغاز کرد. ورونا، ونیز، نیویورک، میلان، پاریس، پکن، ورونا، توکیو، مونیخ، مسکو، سن پترزبورگ، کیف، فلورانس، شیلی، کره جنوبی، ژاپن، اسپانیا، مکزیک، مراکش، استرالیا و غیره، او قطعات ساخته خویش برای سینما را به اجرا گذاشت.[۳۰] در سال ۲۰۰۷ میلادی، در سازمان ملل متحد با حضور دبیر کل وقت، بان کی‌مون، آثار او با رهبری شخص آهنگساز به اجرا گذارده شد. لس آنجلس تایمز مقاله‌ای در این باره که حاکی از چگونگی رهبری وی برای ارکستر بود چاپ کرد:
«فنون او برای رهبری بسنده و موثر است اما نقش جذبه و گیرائی در رهبری او در پائین‌ترین حد ممکن».[۳۱]
این در حالیست که موریکونه گفته است:
«ترجیح می‌دهم مستمعین با چشمانی بسته به موسیقی من گوش فرا دهند تا آنکه بخواهم با رفتار و حرکات خود در رهبری ارکستر آن‌ها را گیج و حواس پرت کنم».[۳۲]
در دسامبر ۲۰۰۷ آهنگساز بخشی از آثارش را در وین به اجرا گذاشت. ۲۰۰۸ در فستیوال بلفاست، ۲۰۰۹ در بلگراد، اپریل و آگوست ۲۰۱۰ به ترتیب در رویال آلبرت هال لندن در انگلستان و سپس مجارستان به اجرا همراه با ارکستر رم پرداخت، همچنین دو اجرای دیگر در سپتامبر ۲۰۱۰ در ورونا و صوفیه بلغارستان نیز به روی صحنه رفت.[۳۳]
دیگر فعالیت‌ها
در ۱۹۵۶ به سبب شرایط نامطلوب پس از جنگ موریکونه برای حمایت مالی بهتر از خانواده شروع به نوازندگی در یک گروه جاز و نیز تنظیم ترانه‌های مردمی برای سرویس پخش ایتالیایی «رای» کرد و زیر نظر این شبکه مشغول به کار شد، اما در همان روز نخستین کار را رها کرد و دلیل آن را اینطور توضیح داده بود که این سازمان پخش موسیقی‌های ساخته شده توسط کارکنان را ممنوع اعلام کرده بود. چندی بعد وی به یکی از تنظیم‌کننده‌های معتبر «آر سی اِی» بدل شد و در کنار ماریو لانزا، ریتا پاوونه و رناتو اسکل به کار ادامه داد.[۳۴][۱]
یکی از ساخته‌هایش با عنوان Se telefonando با اجرای آنا ماریا کوآئینی مشهور به «مینا» به موفقیت ویژه‌ای دست یافت و به ترانه‌ای مشهور برای استودیو Uno 66 مبدل شد. تنظیم موریکونه برای این ترانه مرکب بود از ملودی‌های ترکیبی برای ترومپت، «هال بلین» برای درام، مجموعه‌ای از سازهای زهی، سبک و سیاق آوازهای دهه ۶۰ اروپا برای خواننده زن و زیر صدایی از ترومبون‌ها. ترانه‌ای که مقام هفتم را از "The Italian Hitparade" کسب کرده بود هشت مدولاسیون برای خواننده زن داشت که در سراسر ترانه کشش موسیقی را حفظ می‌کرد.[۳۵] در طول دهه‌های بعد این ترانه از سوی بسیاری در ایتالیا بازخوانی و یا تنظیم مجدد شد. در جشن هفتاد سالگی مینا طبق آماری که از رای خوانندگان نشریه لا رپوبلیکا برآمد این آهنگ با کسب سی هزار رای بهترین ترانه او نام گرفت. در سراسر دهه ۶۰ میلادی موریکونه برای هنرمندان متعدد دیگری نیز ترانه‌هایی تصنیف کرد.[۱]
زندگی شخصی
در ۱۳ اکتبر ۱۹۵۶ او با «ماریا تراویا» ازدواج کرد. همسر او نقش مکملی در برخی آثار وی ایفا کرده است و به طور مثال متون لاتینی که در موسیقی فیلم ماموریت (۱۹۸۶) شنیده می‌شود سروده اوست.[۳۶] حاصل زندگی آنها ۳ پسر و ۱ دختر است که در میان پسران آندره‌آ آهنگساز و جیووانی فیلم‌ساز هستند.[۱۶]
تاثیر و تحسین
موریکونه در ساخته‌هایش غالبا تمایل به رومانتیسیسم با محوریت ملودیک داشته است و این زبان از موسیقی بیشتر در آثارش رخ داده است. موسیقی وی بیش از هر چیز وفادار به قواعد موسیقی تونال است، گرچه او در آثارش از این مرز فراتر می‌رود و بارها تکنیک‌های مدرن را به کمک در خلق فضاها گسیل می‌کند. خودش می‌گوید: «من همواره در تلاش بوده‌ام تغییری را در عرصه موسیقی به وجود آورم. همواره در جستجوی تازه‌ها هستم و گاهی پیش می‌آید که در جریان این جستجو به کشف بزرگی می‌رسید. در فیلم، وظیفه آهنگساز است که نوآوری جدیدی را در این عرصه ایجاد کند». [۲۱] موریکونه با بهره‌گیری از ملودی‌های نو و ارکستراسیونی ترکیبی و نامتعارف به سینمای وسترن اسپاگتی تعاریفی از موسیقی بخشید که آهنگسازان دیگر سینما در آثارشان از آن بهره جستند. هانس زیمر آهنگساز آلمانی و برنده جایزه اسکار در دزدان دریایی کارائیب: پایان جهان در قطعه‌ای با نام Paralay تعریفی از موسیقی و کارکرد آن با موقعیت فیلم ارائه می‌دهد که وام گرفته از روزی روزگاری در غرب است. زیمر که خالق آثاری چون گلادیاتور به کارگردانی ریدلی اسکات است از موریکونه به عنوان آهنگسازی اثرگذار یاد می‌کند و آثار وی را ستوده است.[۳۷] کرگ آرمسترانگ در رومئو + ژولیت ساخته باز لورمان به سال ۱۹۹۶ در بخشی از فیلم از انگاره‌های موسیقائی شنیده شده در خوب بد زشت برای توصیف فضای درگیری شخصیت‌ها با تپانچه‌هایی در دست سود برده است. مارکو بلترامی آهنگساز معاصر فیلم در سه ساعت و ده دقیقه به یوما به ارکستراسیون مدرنی متوسل شده که بی شباهت به وسترن‌های موریکونه نیست.[۳۸] بلترامی برای موسیقی این فیلم موفق به کسب نامزدی جایزه اسکار شد.[۳۹] کوئینتین تارانتینو نیز در فیلم‌هایش به طور قابل توجهی از قطعاتی که در سوابق کاری آهنگساز وجود دارد سود جسته و بر این باور است که همکاری لئونه و موریکونه موفق‌ترین همکاری یک کارگردان و آهنگساز تا به امروز در سینماست.[۴۰]
 
«او در استودیوی خود پیانو ندارد. من همیشه اینطور فکر می‌کردم که همراه با آهنگسازان، شما روی یک صندلی در برابر پیانو می‌نشینید و سعی می‌کنید تا ملودی‌ای بیابید، اما او اینطور نیست. ملودی را در ذهنش می‌شنود. او همه آنچه را که تک‌تک سازهای ارکستر قرار است همراه با یکدیگر بنوازند کاملا می‌شنود و آنها را می‌نویسد».      
— بری لوینسون[۴۱]     
برناردو برتولوچی معتقد است:
«موریکونه آهنگسازی با دو هویت است؛ از یک سو او آهنگسازی مستقل در موسیقی معاصر است، از سوی دیگر آهنگساز حماسه‌های بزرگ و مشهور سینما. در تمام طول زندگیش کوشیده است تا در هر یک از این دو موثر باشد، به گونه‌ای که هر یک دیگری را کامل می‌کند. او ظرفیت بزرگی از تطابق این‌ها در خودش دارد».[۴۲]
از دیگر ویژگی‌های موریکونه این است که خود را به سبکی واحد مقید نکرده و بدون بیم و هراس از تجربه‌گرایی و با اجرای جسورانه ایده‌هایش به خلق آثاری متنوع در فیلم‌هایی با محتواهایی گوناگون روی آورده و شنونده‌اش را غافل‌گیر می‌نماید. موسیقی در این فیلم‌ها، از یک موضوع شنیداری به وجهی زیبایی شناسانه تبدیل می‌شود، ملودی‌هایی که ریتم و شیوهٔ ظریف سازبندی، بسط ملودیک و تنظیم هر یک، رنگی حیرت‌انگیز در کار می‌پاشند و با القای حس واقعی و فرامتنی صحنهٔ مورد نظر به مخاطب در خدمت فیلم هستند.[۴۳]
جایزه افتخاری آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک
اگرچه آهنگساز پنج بار نامزد دریافت جایزه اسکار برای بهترین پارتیتور فیلم بود اما موفق به دریافت آن نشد تا آنکه در تاریخ ۲۵ فوریه ۲۰۰۷ میلادی آکادمی علوم و هنرهای سینمائی آمریکا در تجلیل از او با عنوان خالق آثار درخشان و متفاوت در هنر موسیقی فیلم اسکاری افتخاری به موریکونه اهدا کرد. او می‌گوید: «پس از پنج بار نامزدی برای دریافت اسکار دیگر انتظار نداشتم. از دریافت اسکار ناامید شده بودم و فکر می‌کردم بدون اسکار به فعالیت خود در این عرصه پایان خواهم داد. البته اسکار برایم ارزشی نداشت اگر چه کسانی که موفق به دریافت اسکار می‌شوند سزاوار آن هستند. نمی‌توانم بگویم از این موضوع خوشحال نیستم. من جوایز زیبا و بیادماندنی بسیاری دریافت کرده‌ام اما حفره کوچکی در این میان باقی مانده بود که امیدوارم جایزه اسکار بتواند این حفره را پر کند».[۲۱]
در ارتباط با همین موضوع آلبومی منتشر شد با نام «ما همه انیو موریکونه را دوست می‌داریم». یکی از قطعات این آلبوم قبل از اهدای جایزه با آوازی از سلن دیون خواننده شناخته شده کانادایی اجرا شد که تلفیقی بود از شعری از «مرلین برگمن» و «آلن برگمن» و تم دبورا که موریکونه برای یکی از مهمترین آثارش، روزی روزگاری در آمریکا نوشته بود که البته نسخه اصلی این تم قطعه‌ای صرفا موسیقائیست. هنرمندان متعددی در عرصه موسیقی کلاسیک و پاپ با سبک‌های کاری متفاوت در این آلبوم آثار موریکونه را به اجرا گذاردند. یو-یو ما، نوازنده ویولن‌سل و برنده مدال ملی هنر ایالات متحده، و رنه فلمینگ، سوپرانوی آمریکایی تبار و عضو افتخاری آکادمی سلطنتی موسیقی انگلستان از آفرینندگان برجسته این آلبوم موسیقی هستند. از دیگر هنرمندان این آلبوم موسیقی می‌توان به کوئینسی جونز، آندره‌آ بوچلی و دولچه پونتس اشاره کرد.[۴۴] فلمینگ در خصوص اثرگذاری آثار موریکونه می‌گوید «نه تنها صنعت سینما، بلکه صنعت موسیقی در حوزه وسیعی عمیقا مرهون کمال و خلاقیت این آهنگساز فوق العاده است که آثارش گونه‌های بسیاری را در بر می‌گیرد. طبیعت خاطره انگیز کار او تخیل دیداری را به طور چشمگیری افزایش می‌دهد و در ژرفای احساسات ما طنین انداز می‌شود».[۴۵]
 
موریکونه در حال دریافت جایزه افتخاری اسکار (۲۰۰۷)
موریکونه جایزه اسکار را در مراسم سالانه آن از دستان کلینت ایستوود دریافت کرد. دویچه وله با اشاره به اینکه داوران اسکار دیر به فکر تقدیر از موریکونه افتادند نوشت: «انیو موریکونه، یکی از بزرگترین آهنگسازان فیلم در جهان اگر چه نزدیک به هشتاد سال از عمرش می‌گذرد و تا به حال جوایز متعددی، از شیر طلایی جشنواره ونیز گرفته تا جایزه گلدن گلوب را کسب کرده، اما جای جایزه اسکار در کلکسیون افتخارات این آهنگساز بزرگ ایتالیایی خالی بوده که حال این خلا نیز پر شده است» و در ادامه به نقل از وی نوشت: «این اعتباری است که از میان سایرین به من تعلق می‌گیرد، بنابر این نمی‌گویم که می‌توانستند این جایزه را خیلی پیش از این به من بدهند».[۴۶]
موریکونه و آلکس نورث خالق موسیقی اسپارتاکوس به کارگردانی استنلی کوبریک تنها آهنگسازانی هستند که اسکار افتخاری دریافت کردند.[۴۷] زمانی‌که موریکونه برای دریافت جایزه روی صحنه دیده شد به زبان ایتالیایی صحبت می‌کرد و ایستوود آن را برای حضار ترجمه کرد و این دو پس از چهل سال بدین ترتیب یکدیگر را ملاقات کردند. موریکونه در لحظهٔ دریافت جایزه گفت:
 
«    می‌خواهم از آکادمی بخاطر این جایزه و افتخار بزرگی که نصیب من گشته است تشکر کنم. همچنین از تمام کسانی که من را سزاوار چنین جایزه‌ای دانسته‌اند و در واقع خواستار اهدای آن بودند. می‌خواهم از کارگردان‌هایی که برای موسیقی فیلم‌هایشان اعتماد کردند و وظیفه نوشتن آن را به من سپردند تشکر کنم. به‌واقع اگر بخاطر آن‌ها نبود من اینک اینجا نبودم. به هنرمندانی می‌اندیشم که لایق این جایزه هستند اما هنوز آن را دریافت نکرده‌اند. برای خدمت به سینما و ترقی احساسات زیبایی‌شناختی در موسیقی چنین جایزه‌ای نقطه نهایی نیست بلکه برای من آغاز حرکت است. این جایزه متعلق به همسرم ماریاست، او که به من عشق می‌ورزد و من نیز او را به همان اندازه دوست می‌دارم.[۴۸]     »     
جایزه پولار
در سال ۲۰۱۰ کمیته جایزه پولار، انیو موریکونه را شایسته دریافت این جایزه اعلام کرد. این مراسم که هر ساله در استکهلم سوئد برگزار می‌شود تا قبل از این آهنگسازان پیشرو جهان همانند کارل هاینز اشتوکهاوزن، پیر بولز، یانیس زناکیس، ویتولد لوتسلاوسکی، گئورگی لیگتی و استیو رایش را مورد تحسین قرار داده بود. این کمیته با مقدمه‌ای جایزه پولار را به موریکونه اهدا کرد: «جایزه پولار سال ۲۰۱۰ به آهنگساز، تنظیم‌کننده و رهبر ارکستر، انیو موریکونه تعلق می‌گیرد. آثار اثرگذار انیو موریکونه شناخت ما را به سطحی دگر سوق بخشید و احساس روزمره را به آنچه در قاب سینماست بدل کرد. وقتی در ۱۹۶۴، انیو موریکونه برای یک مشت دلار موسیقی ساخت، بودجه ناکافی از دست یابی او به ارکستری کامل ممانعت می‌کرد. در عوض، او با صدا و سیاقی نو، موسیقی فیلم را تا نیم قرن بعد تحت تاثیر قرار داد، و نیز در گستره‌ای از موسیقی پاپ تا کلاسیک الهام بخش جمعی از موسیقی سازان شد».[۴۹]
حواشی
پیشنهاد همکاری در دیگر پروژه‌های سینمایی
در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، کوئینتین تارانتینو از موریکونه دعوت کرد تا برای فیلم بیل را بکش (۲۰۰۳) موسیقی بسازد، اما آهنگساز به این دلیل که از او خواسته شده بود تنها برای دو یا سه دقیقه از فیلم موسیقی بنویسد آن کار را نپذیرفت.[۲۱] پس از آن نیز تارانتینو بار دیگر از او برای جنگوی آزاد شده دعوت به همکاری کرد که در نهایت نارضایتی موریکونه را در پی داشت چرا که بدون توافق با او٬ برای چگونگی استفاده موسیقی در فیلم تصمیم نهایی گرفته شده بود.[۵۰]
در سال ۲۰۰۸ میلادی عوامل تولید فیلم سینمایی فرزند صبح که به شرح حال زندگی روح الله خمینی پرداخته بود خبر از ساخت موسیقی این فیلم توسط انیو موریکونه دادند.[۵۱] این خبر به سرعت توسط یک فکس ارسال شده تکذیب شد و دلیل آن این طور ذکر شده بود که آهنگساز فرصتی برای نوشتن آن ندارد. وی تاکید کرده بود نه او و نه فرزندش آندره‌آ موریکونه برای فیلم ایرانی فرزند صبح موسیقی نخواهند ساخت.[۵۲] این عدم همکاری آهنگساز از طرف سازندگان فیلم سیاسی تلقی شد.[۵۳] کارگردان فیلم در خصوص چگونگی این همکاری گفته بود: «قرار است که ما فیلم را برای انیو موریکونه بفرستیم و او با دیدن این فیلم، برایش موسیقی بسازد. البته امیدوارم که اگر توانست و برنامه‌هایش اجازه داد بتواند به ایران بیاید. اسم انیو موریکونه اسم مشهوری است که کاملا بازار دارد و علاقه‌مندان را جلب می‌کند. ما قصد داریم با این کار، فیلم فرزند صبح را در مقیاس انبوه پخش کنیم».[۵۴][۵۵][۵۶]
داوری فستیوال فیلم رم
موریکونه در سال ۲۰۱۱ میلادی به ریاست هیئت داوران فستیوال فیلم رم برگزیده شد و در کنار داوران دیگری چون روبرتو بوله، رقاص باله، به همکاری پرداخت.[۵۷][۵۸]
علاقه به ورزش
موریکونه از اعضای کمیسیونی است که در انتخاب اولین یازده بازیکن باشگاه فوتبال آ. اس. رم، ملقب به جیالورسی (به معنای قرمزها و زردها)، در سالن مشاهیر باشگاه به همراه هواداران تیم نظر داد و گاهی اوقات به تماشای مسابقات این تیم باشگاهی می‌رفت.[۵۹] وی در این باره می‌گوید: «سابقا به اتفاق سرجئو لئونه به استادیوم می‌رفتیم. در دیلیرویوم دنیال جای پارک می‌گشتیم. شور و شوق هواداران و صف‌های طرفداران... خاطره روشنی از نخستین مسابقه‌ایی که به استادیوم رفتم دارم. با پدرم به کمپو تستاچیو رفتیم. خیلی کوچک بودم. در تراس‌های پشت دروازه می‌ایستادیم و من فقط چند یارد با گیدو ماستی فاصله داشتم. بله یادم هست آن روزها او در دروازه می‌ایستاد».[۵۹]
موریکونه تم رسمی موسیقی مسابقات جام جهانی ۱۹۷۸ که در آرژانتین برگزار شد را نیز ساخته است. وی با ابراز نارضایتی از شیوه اجرای آن می‌گوید: «من فکر می‌کردم دست اندرکاران برگزاری از تنظیم اصلی من در شروع برنامه‌های تلویزیونی پخش جام جهانی استفاده کنند. آنچه اتفاق افتاد این بود که برنامه سازان صداها را از میکروفونی می‌گرفتند که میان جمعیت بود در حالیکه گروه نوازندگان با سازهای اندکی قطعه من را می‌نواختند».[۵۹]
فیلم‌سازان مرتبط
کارگردان‌های ذیل به همکاری نزدیک با موریکونه شناخته شده می‌باشند:
 
کارگردان    تصویر    همکاری در اثر      
سرجیو لئونه         ۱۹۶۴: یک مشت دلار
۱۹۶۵: به خاطر چند دلار بیشتر
۱۹۶۶: خوب بد زشت
۱۹۶۸: روزی روزگاری در غرب
۱۹۷۱: یک مشت دینامیت
۱۹۷۳: نام من هیچ‌کس است
۱۹۷۵: یک نابغه، دو شریک و یک ساده لوح
۱۹۸۴: روزی روزگاری در آمریکا      
جوزپه تورناتوره         ۱۹۸۸: سینما پارادیزو
۱۹۹۰: همه خوب هستند
۱۹۹۱: مخصوصا یکشنبه
۱۹۹۴: تشریفاتی ساده
۱۹۹۵: ستاره‌ساز
۱۹۹۸: افسانه ۱۹۰۰
۲۰۰۰: مالنا
۲۰۰۶: زن ناشناس
۲۰۰۹: باریا
۲۰۱۳: بالاترین پیشنهاد      
پیر پائولو پازولینی         ۱۹۶۶: پرندگان بزرگ و پرندگان کوچک
۱۹۶۸: تئورما
۱۹۷۱: دکامرون
۱۹۷۲: حکایت‌های کانتربوری
۱۹۷۴: داستان‌های عشقی هزار و یک شب
۱۹۷۵: سالو، یا ۱۲۰ روز در سودوم      
داریو آرجنتو         ۱۹۷۰: پرنده‌ای با پر و بال بلورین
۱۹۷۱: گربه ۹ دم
۱۹۷۱: چهار ملخ بر روی مخمل خاکستری
۱۹۹۶: سندرم استاندال
۱۹۹۸: شبح اپرا      
برناردو برتولوچی         ۱۹۶۴: پیش از انقلاب
۱۹۷۶: ۱۹۰۰
۱۹۷۹: لونا
۱۹۸۱: تراژدی یک مرد مسخره      
برایان دی پالما         ۱۹۸۷: تسخیرناپذیران
۱۹۸۹: خسارات جنگ
۲۰۰۰: ماموریت به مریخ      
بری لوینسون         ۱۹۹۱: باگزی
۱۹۹۴: افشاگری     
از دیگر فیلم‌سازانی که موریکونه به ساخت موسیقی برای فیلم‌هایشان پرداخته می‌توان به الیور استون، جان هیوستن، فرانکو زفیرلی، ترنس یانگ، انری ورنوی، جولیانو مونتالدو، ماکسیمیلیان شل، لوئیجی کومنچینی، ترنس مالیک، برادران تاویانی، ساموئل فولر، جان کارپنتر، رومن پولانسکی، پدرو آلمودوار، آدریان لین، وارن بیتی، کارلو لیتزانی، رولاند جافی، آلبرتو لاتوادا، جیلو پونته کوروو، میخاییل کالاتازوف، الیو پتری، ادوارد دمیتریک، ایو بوآسه، روبر انریکو، لوییجی زامپا، ویلیام فریدکین، مارگارت فون تروتا، ولفگانگ پترسن، لینا ورتمولر، والریو زورلینی، مایکل اندرسون، جان بورمن، ماریو مونیچلی و ریچارد فلایشر اشاره کرد.[۶۰]
آثار
نوشتار اصلی: فهرست آثار انیو موریکونه

گزیده فیلم‌ها
۱۹۶۱
فدرال
۱۹۶۳
مارمولک‌ها
۱۹۶۴
یک مشت دلار
پیش از انقلاب
۱۹۶۵
مشت‌ها در جیب
ششلولی برای رینگو
به خاطر چند دلار بیشتر
۱۹۶۶
ال گرکو
پرنده‌های بزرگ و پرنده‌های کوچک
خوب بد زشت
نبرد الجزایر
چین نزدیک است
۱۹۶۷
آرابلا
نبرد سان سباستیان
۱۹۶۸
گالیله
تئورما
شریک
روزی روزگاری در غرب
یک نوامبر بسیار دلپذیر
۱۹۶۹
یک فصل کوتاه
دسته سیسیلی‌ها
کیمادا!
متللو
آدم‌خواران
۱۹۷۰
دو قاطر برای خواهر سارا
مادالنا
چادر سرخ
پرنده‌ای با پر و بال بلورین
یک شب در شام
۱۹۷۱
شکست
طبقه کارگر به بهشت می‌رود
ساکو و وانزتی
دکامرون
یک مشت دینامیت
گربه ۹ دم
چهار ملخ بر روی مخمل خاکستری
۱۹۷۲
ریش‌آبی
مار
حکایت‌های کانتربوری
۱۹۷۳
به من میگن هیچکس
کشتار در رم
۱۹۷۴
آلونسانفان
راز
داستان‌های عشقی هزار و یک شب
۱۹۷۵
سالو، یا ۱۲۰ روز در سودوم
عامل «انسانی»
یک نابغه، دو شریک و یک ساده لوح
۱۹۷۶
زن یکشنبه
۱۹۰۰
صحرای تاتارها
۱۹۷۸
روزهای بهشت
سفر به آنیتا
۱۹۷۹
علفزار
ای... مثل ایکار
ماه
عملیات اوگرو
جزیره
لونا
۱۹۸۰
دزد
قفس دیوانه‌ها ۲
۱۹۸۱
تراژدی یک مرد مسخره
حرفه‌ای
۱۹۸۲
چیز
۱۹۸۳
کلید
۱۹۸۴
روزی روزگاری در آمریکا
صحرا
۱۹۸۵
سونیای سرخ
۱۹۸۶
ماموریت
۱۹۸۷
تسخیرناپذیران
۱۹۸۸
سینما پارادیزو
دیوانه‌وار
عینک‌هایی با قاب طلایی
۱۹۸۹
خسارات جنگ
مرد فربه و پسر کوچک
۱۹۹۰
همه خوب هستند
هملت
ماموریت به مریخ
مرد عذب
۱۹۹۱
باگزی
مخصوصا یکشنبه
۱۹۹۲
شهر شادمانی
۱۹۹۳
در خط آتش
سکوت طولانی
اسکورت
جونا، کسی که در نهنگ زندگی کرد
۱۹۹۴
تشریفاتی ساده
۱۹۹۵
گرگ
افشاگری
ستاره‌ساز
۱۹۹۶
مردی از ستارگان
سندرم استاندال
۱۹۹۷
لولیتا
تغییر جهت معکوس
۱۹۹۸
بولوورث
افسانه ۱۹۰۰
شبح اپرا
۲۰۰۰
ماموریت به مریخ
واتل
مالنا
عشق بازی
۲۰۰۴
در قلب کنترل
۲۰۰۶
زن ناشناس
۲۰۰۸
شیاطین سن پترزبورگ
۲۰۰۹
باریا
۲۰۱۳
بهترین پیشنهاد
گاه‌شماری
جدول پایین معرف تعداد آثار آهنگساز و مجموع آن طی پنج ده اخیر می‌باشد:[۶۱]
 
سال    تعداد فیلم‌ها (آهنگساز رسمی)    تعداد فیلم‌ها (غیر آهنگساز رسمی)    مجموع      
۱۹۵۹ تا ۱۹۶۹    ۱۰۸    ۳۵    ۱۴۳      
۱۹۷۰ تا ۱۹۷۹    ۱۴۱    ۲۶    ۱۶۷      
۱۹۸۰ تا ۱۹۸۹    ۶۵    ۲۶    ۹۱      
۱۹۹۰ تا ۱۹۹۹    ۵۵    ۳۸    ۹۳      
۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸    ۳۲    ۷۸    ۱۱۰      
مجموع    ۴۰۱    ۲۰۳    ۶۰۴     
گزیده فروش آثار
بیش از ۶۰ میلیون نسخه از آثار موریکونه در جهان به فروش رفته است.[۱۴] وی با فروشی قریب به ۵ میلیون و دویست هزار نسخه از پرفروش‌ترین آهنگسازان فیلم در فرانسه به شمار می‌آید.[۶۲] جدول ذیل آمار مختصری از فروش آثار اوست:
 
اثر    فروش (نسخه)      
تم اصلی خوب بد زشت (۱۹۶۶)    ۱،۰۰۰،۰۰۰ (فروش کل)[۶۳]      
روزی روزگاری در غرب (۱۹۶۹)    ۱٬۰۰۰٬۰۰۰ (فرانسه)[۶۴]
۱۰ میلیون (فروش کل)[۶۵]      
«مردی با یک سازدهنی» از آلبوم روزی روزگاری در غرب (۱۹۶۹)    ۱،۲۶۰،۰۰۰ (فرانسه)[۶۶]      
کی مای (۱۹۸۱)    ۹۱۱٬۰۰۰ (فرانسه)[۶۷]      
ما همه انیو موریکونه را دوست می‌داریم (۲۰۰۷)    ۱۲۰،۰۰۰ (ایتالیا)[۶۸]      
آرنا کنسرتو (دی‌وی‌دی)    ۱۵۰،۰۰۰ (ایتالیا)[۶۹]     
افتخارات
 
 
 
لژیون دونور فرانسه
— ۱۲ مارس ۲۰۰۹ میلادی[۷۰]      
 
نشان لیاقت جمهوری ایتالیا
— ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۵ میلادی[۷۱]      
 
نشان لیاقت فرهنگ و هنر ایتالیا
— ۲۵ فوریه ۲۰۰۰ میلادی[۷۲]      
 
نشان لیاقت جمهوری ایتالیا
— ۲ ژوئن ۱۹۹۵ میلادی[۵]     
جوایز
موریکونه جوایز متعددی از جشنواره‌های سینمایی کسب کرده است. او در سال ۲۰۰۹ میلادی برای خوب بد زشت (۱۹۶۶) با کسب جایزه از «امنای ملی آکادمی ضبط آمریکا» به تالار مشاهیر گرمی پیوست.[۷۳]
 
آکادمی علوم و هنرهای سینمایی آمریکا      
سال    جایزه    عنوان    توضیح    نتیجه      
۱۹۷۹    اسکار    روزهای بهشت    بهترین موسیقی تالیفی    نامزد شد      
۱۹۸۷    اسکار    ماموریت    بهترین موسیقی تالیفی    نامزد شد      
۱۹۸۸    اسکار    تسخیرناپذیران    بهترین موسیقی تالیفی    نامزد شد      
۱۹۹۲    اسکار    باگزی    بهترین موسیقی تالیفی    نامزد شد      
۲۰۰۱    اسکار    مالنا    بهترین موسیقی تالیفی    نامزد شد      
۲۰۰۷    اسکار افتخاری    ——    "برای مشارکتی درخشان و چند وجهی در هنر موسیقی فیلم"    برنده      
آکادمی هنرهای سینمایی و تلویزیونی بریتانیا      
سال    جایزه    عنوان    توضیح    نتیجه      
۱۹۷۹    بفتا    روزهای بهشت    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۸۵    بفتا    روزی روزگاری در آمریکا    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۸۷    بفتا    ماموریت    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۸۸    بفتا    تسخیرناپذیران    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۹۱    بفتا    سینما پارادیزو    بهترین موسیقی فیلم (مشترکا با آندره‌آ موریکونه)    برنده      
اتحادیه مطبوعات خارجی هالیوود      
سال    جایزه    عنوان    توضیح    نتیجه      
۱۹۸۲    گلدن گلوب    پروانه    بهترین ترانه فیلم    نامزد شد      
۱۹۸۵    گلدن گلوب    روزی روزگاری در آمریکا    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
۱۹۸۷    گلدن گلوب    ماموریت    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۸۸    گلدن گلوب    تسخیرناپذیران    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
۱۹۹۰    گلدن گلوب    خسارات جنگ    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
۱۹۹۲    گلدن گلوب    باگزی    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
۲۰۰۰    گلدن گلوب    افسانه ۱۹۰۰    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۲۰۰۱    گلدن گلوب    مالنا    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
آکادمی ملی علوم و هنرهای ضبط آمریکا      
سال    جایزه    عنوان    توضیح    نتیجه      
۱۹۸۸    گرمی    تسخیرناپذیران    بهترین موسیقی متن یا آلبوم موسیقی بی‌کلام نوشته شده برای یک اثر سینمایی و یا تلویزیونی    برنده      
۱۹۹۵    گرمی    گرگ    بهترین موسیقی اینسترومنتال نوشته شده برای یک اثر سینمایی و یا تلویزیونی    نامزد شد      
۱۹۹۷    گرمی    ستاره‌ساز    بهترین موسیقی اینسترومنتال نوشته شده برای یک اثر سینمایی و یا تلویزیونی    نامزد شد      
۱۹۹۹    گرمی    بولوورث    بهترین موسیقی اینسترومنتال نوشته شده برای یک اثر سینمایی و یا تلویزیونی    نامزد شد      
آکادمی سینمایی ایتالیا      
سال    جایزه    عنوان    توضیح    نتیجه      
۱۹۸۸    دیوید دی دوناتلو    عینکهایی با قاب طلایی    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۸۹    دیوید دی دوناتلو    سینما پارادیزو    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۹۰    دیوید دی دوناتلو    مرد عذب    بهترین ترانه فیلم    نامزد شد      
۱۹۹۱    دیوید دی دوناتلو    همه خوب هستند    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۹۳    دیوید دی دوناتلو    اسکورت    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
     دیوید دی دوناتلو    جونا، کسی که در نهنگ زندگی کرد    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۱۹۹۶    دیوید دی دوناتلو    ستاره‌ساز    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
۱۹۹۹    دیوید دی دوناتلو    افسانه ۱۹۰۰    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۲۰۰۰    دیوید دی دوناتلو    عشق بازی    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۲۰۰۱    دیوید دی دوناتلو    مالنا    بهترین موسیقی فیلم    نامزد شد      
۲۰۰۶    دیوید دی دوناتلوی افتخاری    ——    "به مناسبت پنجاهمین سالگرد اهدای جوایز دیوید دی دوناتلو"    برنده      
۲۰۰۷    دیوید دی دوناتلو    زن ناشناس    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۲۰۱۰    دیوید دی دوناتلو    باریا    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
۲۰۱۳    دیوید دی دوناتلو    بهترین پیشنهاد    بهترین موسیقی فیلم    برنده      
انجمن ملی فیلم ایتالیا      
سال    جایزه    عنوان    توضیح    نتیجه      
۱۹۶۵    ربان نقره‌ای    یک مشت دلار    بهترین موسیقی    برنده      
۱۹۷۰    ربان نقره‌ای    یک شب در شام    بهترین موسیقی    برنده      
۱۹۷۲    ربان نقره‌ای    ساکو و وانزتی    بهترین موسیقی    برنده      
۱۹۸۵    ربان نقره‌ای    روزی روزگاری در آمریکا    بهترین موسیقی    برنده      
۱۹۸۸    ربان نقره‌ای    تسخیرناپذیران    بهترین موسیقی    برنده      
۱۹۹۹    ربان نقره‌ای    افسانه ۱۹۰۰    "جایزه ویژه بخاطر تحقیق و پژوهش برای ساخت موسیقی فیلم"    برنده      
۲۰۰۰    ربان نقره‌ای    عشق بازی    بهترین موسیقی    برنده      
۲۰۰۱    ربان نقره‌ای    مالنا    بهترین موسیقی    برنده      
۲۰۰۴    ربان نقره‌ای    در قلب کنترل    بهترین موسیقی (مشترکا با آندره‌آ موریکونه)    نامزد شد      
۲۰۰۷    ربان نقره‌ای    زن ناشناس    بهترین موسیقی    برنده      
۲۰۰۸    ربان نقره‌ای    شیاطین سن پترزبورگ    بهترین موسیقی    نامزد شد      
۲۰۱۰    ربان نقره‌ای    باریا    جایزه سال    برنده      
۲۰۱۳    ربان نقره‌ای    بهترین پیشنهاد    بهترین موسیقی    برنده     
جستارهای وابسته
ارکستر وسترن اسپاگتی
منابع
↑ پرش به بالا به: ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ Critical Profile. Edizioni Suvini Zerboni. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 9 March 2013.
پرش به بالا ↑ Soundtracks. Ennio Morricone Official Site. Retrieved 8 April 2013.
پرش به بالا ↑ Concert Works. Ennio Morricone Official Site. Retrieved 8 April 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone. Pytheas Music. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 30 March 2013.
↑ پرش به بالا به: ۵٫۰ ۵٫۱ “Commendatore Ordine al Merito della Repubblica Italiana” ‎(Italian)‎. Presidenza della Republica. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 8 March 2013.
پرش به بالا ↑ Morricone awarded France's Legion d'Honneur. ITALY Magazine. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 8 March 2013.
پرش به بالا ↑ Decorations and Recognitions. Official Website of the President of the Republic of Macedonia. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 8 March 2013.
پرش به بالا ↑ Nominees & Winners for the 79th Academy Awards. Academy Awards Official Website. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 23 September 2012.
↑ پرش به بالا به: ۹٫۰ ۹٫۱ ENNIO MORRICONE AWARDED OSCAR. Culturekiosque. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 13 February 2013.
پرش به بالا ↑ Morricone Celebrations in February 2007. filmmusicsociety. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 5 February 2013.
پرش به بالا ↑ Morricone: Once Upon a Time in Hollywood. Examiner. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 5 February 2013.
پرش به بالا ↑ Morricone composes music revolution. Variety. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 5 February 2013.
پرش به بالا ↑ Mozart of film music. Guardian. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 5 February 2013.
↑ پرش به بالا به: ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ “Il Premio Oscar alla carriera Ennio Morricone il 25 agosto a Rimini” ‎(Italian)‎. The Culture of Emilia-Romagna. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 2 February 2013.
پرش به بالا ↑ That Instrumental Vibe. Future Legend Records. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 28 January 2013.
↑ پرش به بالا به: ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ Ennio Morricone Biography. filmreference. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 24 March 2013.
پرش به بالا ↑ Biography. enniomorricone.it. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 24 March 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone. personal.psu. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 24 March 2013.
پرش به بالا ↑ Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza. allmusic. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 24 March 2013.
پرش به بالا ↑ About Ennio Morricone. Yahoo! movies. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 24 March 2013.
↑ پرش به بالا به: ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ ۲۱٫۲ ۲۱٫۳ ۲۱٫۴ ۲۱٫۵ «شطرنج بازی با ۴۰۰ فرزند». همشهری آنلاین. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۳ بهمن ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ Biography. ennio-morricone.com. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 31 March 2013.
↑ پرش به بالا به: ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ ۲۳٫۲ ۲۳٫۳ ۲۳٫۴ ۲۳٫۵ موریکونه و وسترن اسپاگتی. رادیو زمانه، ۱۹ خرداد ۱۳۸۷. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۲۸ دی ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ An Interview with Ennio Morricone. CINEAST. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 28 March 2013.
پرش به بالا ↑ شاهکاری که قربانی اختلافات کارگردان و تهیه کننده شد. نقد فارسی. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۴ فروردین ۱۳۹۲.
پرش به بالا ↑ گزیده کارنامه سی آهنگساز بزرگ سینمای جهان، انیو موریکونه. ماهنامه صنعت سینما، شماره ۶۹، ۷۹. ISSN 1684-4556، فروردین ۱۳۸۷. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۳ آذر ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ 1980's Top 20 charts. pure80spop. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone - not just spaghetti westerns. mfiles. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Musashi” ‎(French)‎. Daily movies. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 28 March 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone soon in Florence. Florence Newspaper. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 10 March 2013.
پرش به بالا ↑ Composer is larger than life; concert isn't. Los Angeles Times. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 25 March 2013.
پرش به بالا ↑ The Maestro. Adelide Review. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 25 March 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone 2010 Tour and Deluxe Box Set. All about Jazz. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 10 March 2013.
پرش به بالا ↑ Facts about Oscar winner Ennio Morricone. Reuters. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “SE TELEFONANDO” ‎(Italian)‎. Hit Parade Italia. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 29 March 2013.
پرش به بالا ↑ Artists: Ennio Morricone. HD tracks. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Hans Zimmer on Ennio Morricone’s score for Once Upon a Time in the West. Daily Telegraph. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ A brilliant mood setter, a Western pleaser, a respected film score. maintitles.net. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Marco Beltrami. ascap.com. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Quentin Tarantino - The good, the bad and the movie geek. Independent. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Barry Levinson. Tributespaid. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone Quotes: The Maestro’s Thoughts. Yellowmagpie, 30 March 2013. Archived from the original on 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ «روزی روزگاری انیو موریکونه». رادیو کوچه. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در بازبینی شده در ۱۳ آبان ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ We All Love Ennio Morricone. Metallica. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Four scores and more. China Daily. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ «مروری بر زندگی و آثار انیو موریکونه، آهنگساز برجسته ایتالیایی». بخش فارسی دویچه وله. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۱۰ فروردین ۱۳۹۲.
پرش به بالا ↑ Morricone to receive honorary Oscar. Film Music Magazine. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Ennio Morricone receiving an Honorary Oscar” ‎(Italian)‎. YouTube, 30 March 2013. Archived from the original on 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone. Polar Music Prize. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Italian Composer Ennio Morricone: I'll Never Work With Tarantino Again. Hollywood Reporter. Archived from the original on 02 April 2013. Retrieved 31 March 2013.
پرش به بالا ↑ Morricone to write 'Son of Dawn' music. Press TV. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Musica 26 febbraio 2008” ‎(Italian)‎. portup.net. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ تکذیب همکاری موریکونه با پروژه «فرزند صبح» سیاسی است. فارس نیوز. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۲ مهر ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ انیو موریکونه برای فیلم آیت الله خمینی موسیقی می‌سازد. رادیو زمانه. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۵ دی ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ انیو موریکونه موسیقی فرزند صبح را می‌سازد. همشهری آنلاین. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۳ بهمن ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ اِنیو موریکونه و موسیقی «فرزند صبح». فارس نیوز. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۳ بهمن ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ Ennio Morricone to Head Rome Film Festival Jury. Hollywood Reporter. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ انیو موریکونه رئیس هیئت داوران جشنواره فیلم رم شد. بی‌بی‌سی. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۲۶ اسفند ۱۳۹۱.
↑ پرش به بالا به: ۵۹٫۰ ۵۹٫۱ ۵۹٫۲ همراه با سرجئو لئونه به استادیوم می‌رفتیم. سینمای ما. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۱۵ مهر ۱۳۹۱.
پرش به بالا ↑ بی عدالتی در حق موتزارت وسترن. روزنامه اعتماد. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۳۰ مارس ۲۰۱۳. بازبینی‌شده در ۱ فروردین ۱۳۹۲.
پرش به بالا ↑ The person who Ennio Morricone and his deeds. vip.morricone.cn. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Les Ventes par Artiste de 1955 à fin 2009” ‎(French)‎. Infodisc. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Hugo Montenegro. Spaceagepop. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Regards d'Italie: Ennio MORRICONE fête ses 80 ans” ‎(French)‎. Radio France. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ Once Upon a Time in the West. Fistfulofpasta. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Hugo Montenegro” ‎(French)‎. Infodisc. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Les Meilleures Ventes Tout Temps de 45 T. / Singles” ‎(French)‎. Infodisc. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Classifica di vendita Italia” ‎(Italian)‎. Marioluzzattofegiz. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Note Di Pace - Venezia: Recensione” ‎(Italian)‎. Self. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Morricone Cavaliere in Francia” ‎(Italian)‎. daringtodo. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana” ‎(Italian)‎. quirinale.it. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ “Medaglia d'oro ai benemeriti della cultura e dell'arte” ‎(Italian)‎. quirinale.it. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 30 March 2013.
پرش به بالا ↑ GRAMMY Hall Of Fame. Grammy Awards Official Website. Archived from the original on 30 March 2013. Retrieved 13 February 2013.

 
جوایز افتخاری      
پیشین:
کارلو آزگلیو چیامپی
تام کروز
ماریو مونیچلی
دینو ریسی    جایزه دیوید دی دوناتلو
۲۰۰۶
به مناسبت پنجاهمین سالگرد اهدای جوایز دیوید دی دوناتلو    پسین:
آرماندو تراواجولی
جولیانو مونتالدو
کارلو لیتزانی      
پیشین:
رابرت آلتمن    جایزه اسکار
۲۰۰۷
برای یک عمر دستاورد هنری    پسین:
رابرت اف. بویل     
برگرفته از «http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=انیو_موریکونه&oldid=11231124»
رده‌ها:
زادگان ۱۹۲۸ (میلادی)
افراد زنده
انیو موریکونه
آهنگسازان اهل ایتالیا
آهنگسازان سده بیستم
آهنگسازان موسیقی فیلم
آهنگسازان موسیقی کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)
اهالی رم
برندگان جایزه بفتا
برندگان جایزه دیوید دی دوناتلو
برندگان جایزه فیلم اروپا (افراد)
برندگان جایزه گرمی
دریافت‌کنندگان جایزه اسکار افتخاری
رهبران ارکستر اهل ایتالیا
شوالیه‌های لژیون دونور
هنرمندان ویرجین رکوردز
این صفحه آخرین‌بار در ‏۱ نوامبر ۲۰۱۳ ساعت ‏۰۶:۳۰ تغییر یافته‌است.
همهٔ نوشته‌ها تحت مجوز Creative Commons Attribution/Share-Alike در دسترس است؛ برای جزئیات بیشتر شرایط استفاده را بخوانید.
ویکی‌پدیا® علامتی تجاری متعلق به سازمان غیرانتفاعی بنیاد ویکی‌مدیا است.